“Yazdıklarım hiçbir şeye benzemesin” diyen benim, kalemi kâğıda ilk vurduğumda.
Kitaplarım da bir şeye benzemiyor zaten.
Şarkılarım da.
Resim yaptığımı da söylemiş miydim?
Onlarda benzemiyor,
-her hangi bir şeye.
İşte benim sorunum bu!
Ne yazıyorsun diyorlar; “öyle işte” diyorum.
Ne çiziyorsun diyorlar; “öylesine,” diyorum.
Ne yapıyorsun diyorlar; “öyle…” diyorum.
Ama biliyorum!
Bir gün anlaşılacağım, biliyorum:)
Ama derseniz ki; “bir telaşın mı var?”
Yok.
Bir kaygım,
Bir iddiam,
Bir beklentim,
Yok!
“E,e?” diye sorun siz şimdi!
“Nereye varacak bu yol ya da konu?”
Varmaz bir yere.
Ne önemi var ki zaten bir yere varmanın, oraya vardığında yol bitecekse
Ya da mesele?
Hayat paylaşınca güzel sadece.
Her şeyin tek sebebi bu.
Ve yaptığınız her şeyi sırf bu sebeple yaptığınızda,
Birileri size “bu olmamış” dediğinde bile,
“Olsun,” diyorsunuz,
“Olmasa da olur!”
Yani diyeceğim o ki; kendiniz olun bir an önce.
“Olsun” diyebilmenin dayanılmaz hafifliğini yaşayın diye.