Şimdi ben, Hiçbir şey umurumda değilmiş gibi yazıyorum ya hani, -bazen. Ya da dünya, Hiç kimse ya da, Hiçbir şey falan..

“Tatlım ben sana inanıyorum!” dedi. “O zaman rahat rahat yalan söyleyebilirim değil mi,” dedim. -tabi içimden. Bak bu kadar da dürüstüm!

Hiç görmedim, nasıl bakar bilmem. Ama nasıl söyler bilirim; Nasıl susar, – bazen.

Anlamadım mı sanıyorsun şu kapıdan girdiğin andan beri niyetini? Anlamamış gibi yapıyorum sadece. Gözlerindeki bakışlar hiç değişmemiş. Ama fark etmez, ben de hâlâ aynı bakıyorum.

Saatler 12’ye yaklaşırken, Gelirken, Birazdan geçecekken, Pazartesi olurken, Olacakken,

“Yok artık” dedim, “İnsan bu kadar mı unutur?” Hani bir tesadüf olur, Bir vesile olur, Bir sebep olur, Bir şey olur, Geçmişin kara yüzü yüzünde durur. Bakarsın, bakarsın da, Sanki o hiç yaşanmamış gibi olur. …

Gemiler geçiyor gözlerimin önünden, aklımdan sen geçiyorsun… Bu ara nereye baksam, ne söylense uzaklardan, kimi dinlesem, aklıma sen geliyorsun… Geliyorsun, geçiyorsun ama kalmıyorsun,

Hani şu hayatınızın sık görüştüğünüz kişiler listesinde olmamasına rağmen arayıp da, “aramıyorsun!” diyenler var ya, İşte ben onların hayatıma yanlışlıkla girdiklerinden şüpheleniyorum.

Her pazartesi ne yazsam diye düşünür ya yazar, Bu yüzden sevmez Pazartesileri; Pazartesi sendromuna tutulduğundan beri.

Acilen sigarayı bırakmam lazım. Kendimi kirlenmiş hissediyorum! Tamam, kirlenmek güzel olabilir ama Sadece çocukken.